Kwas hialuronowy

Kwas hialuronowy

Czym jest kwas hialuronowy?

Kwas hialuronowy jest rodzajem polisacharydu, naturalnie występującym w naszym organizmie. Jego największe ilości znajdują się w tkance łącznej, nabłonku, a także tkance nerwowej. Jako jeden z głównych składników macierzy zewnątrzkomórkowej, kwas hialuronowy tworzy dogodne środowisko dla proliferacji (wzrostu) i migracji komórek. Charakteryzuje się również dużymi zdolnościami do wiązania cząsteczek wody dzięki swoim właściwościom hydrofilnym.

To właśnie kwas hialuronowy zapewnia skórze zdrowy wygląd i elastyczność, pomaga też zachować odpowiedni poziom nawilżenia. Jedna cząsteczka kwasu wiąże ok. 250 cząsteczek wody. Zmniejszająca się ilość kwasu w skórze wpływa na osłabienie włókien kolagenowych, odpowiedzialnych za napięcie i elastyczność naszej skóry. Warto również pamiętać, że promieniowanie UV ma ogromny wpływ na dystrybucję kwasu hialuronowego w organizmie. 

W medycynie estetycznej właśnie dzięki powyższym atrybutom, a także ze względu na obojętność względem układu immunologicznego (cząsteczka kwasu hialuronowego ma identyczną budowę niezależnie od organizmu z którego pochodzi od bakterii po człowieka) i brak reakcji alergicznych przy jego stosowaniu znajduje niezmiennie od kilkunastu lat stałą pozycję w roli wypełniacza modyfikującego kształt i przywracającego skórze zdrowy wygląd. Kwas hialuronowy wykorzystywany jest przy zabiegach wygładzania zmarszczek, wypełniania blizn, a także do modelowania twarzy, nadawania jej pożądanego owalu, powiększania warg, kształtowania pośladków, ramion, łydek i przy wielu innych zabiegach.

Kwas hialuronowy usieciowany i nieusieciowany, czym się różnią?

W medycynie estetycznej można spotkać się z dwiema formami występowania kwasu hialuronowego – usieciowaną oraz nieusieciowaną. Jednak co te terminy oznaczają w praktyce i jaka jest między nimi różnica?

Kwas hialuronowy usieciowany

Usieciowanie kwasu hialuronowego polega na poddaniu go chemicznej modyfikacji i wytworzenia wiązań pomiędzy cząsteczkami celem połączenia ich w większe konglomeraty. Dzięki temu stają się one trudniej dostępne i w mniejszym stopniu narażone na działanie hialuronidazy – enzymu naturalnie występującego w organizmie człowieka i odpowiedzialnego za rozkładanie cząsteczek kwasu hialuronowego. Nabierając powyższych właściwości kwas hialuronowy zyskuje zdolność znacznie dłuższego czasu pozostawania w miejscu iniekcji, a przez to lepiej sprawdza się w roli wypełniacza. W zależności od ilości zaaplikowanego kwasu, stopnia usieciowania, miejsca aplikacji oraz samych właściwości organizmu pacjenta może on pozostawać w skórze nawet do roku (najczęściej jest to przedział czasowy sześciu do dwunastu miesięcy). Czas pozostawania wypełniacza w miejscu iniekcji może ulec skróceniu w przypadku narażania skóry na działanie wysokiej temperatury na przykład podczas opalania (na słońcu lub w solarium), a także pod wpływem dymu tytoniowego u nałogowych palaczy. Minusem usieciowania jest fakt, że po wprowadzeniu modyfikacji kwas hialuronowy traci swoją wyjątkową zdolność do wiązania cząsteczek wody przez co w znacznie mniejszym stopniu przyczynia się do poprawy nawilżenia skóry. W tym miejscu o wiele lepiej sprawdza się kwas hialuronowy nieusieciowany.

Kwas hialuronowy nieusieciowany

Nieusieciowanie oznacza pozostawienie cząsteczek kwasu hialuronowego w formie natywnej, czyli takiej w jakiej naturalnie występuje w organizmie. W takim kształcie zachowuje on swoje właściwości wiązania cząsteczek wody, a są one nie małe – jedna cząsteczka kwasu hialuronowego może związać nawet kilkaset cząsteczek wody, przez co zyskuje około czterdziestokrotne zwiększenie objętości. Niestety wypełniacze nieusieciowane nie pozostają bez wad. W tym wypadku największą stanowi podatność związku na działanie hialuronidazy i szybkie usuwanie wypełniacza z miejsca iniekcji. Efekt nawilżenia skóry (rewelacyjny i natychmiastowy), można obserwować przez zaledwie kilka dni, po czym dla podtrzymania efektu konieczne jest powtórzenie zabiegu.  Z tego względu kwas hialuronowy w formie natywnej wykorzystywany jest rzadziej w roli wypełniacza, a raczej celem doraźnej poprawy stanu tkanki łącznej – na przykład latem, kiedy po intensywnym opalaniu skóra staje się przesuszona, wiotka i nabiera niezdrowego wyglądu. – do zastanowienia

Wskazania:

• wypełnienie zmarszczek i bruzd
• modelowanie ust
• modelowanie i konturowanie twarzy
• wypełnienie doliny łez
• pozbycie się cieni pod oczami

Przeciwskazania: 

• ciąża, karmienie piersią
• choroby o podłożu autoimmunologicznym (np. choroby układowe tkanki łącznej, choroby tarczycy, choroby nadnerczy, choroby neurologiczne)
• skłonność do powstawania blizn przerostowych
• stany zapalne skóry
• choroby nowotworowe
• nadwrażliwość na kwas hialuronowy

Objawy niepożądane:

• zaczerwienienie, obrzęk
• ból w miejscu wstrzyknięcia materiału ( ustępuje w przeciągu 72 godzin )
• świąd w przypadku skóry wrażliwej

Uwaga! Odstęp czasowy między zabiegiem wypełniania zmarszczek a innymi metodami odmładzania skóry (iniekcje toksyny botulinowej – Botox, laseroterapia, mikrodermabrazja) powinien wynosić minimum 3 tygodnie.

Zabieg z kwasem hialuronowym – jak przebiega?

Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym – najpóźniej 20 minut przed rozpoczęciem nakłada się krem znieczulający EMLA (lekarz może zadecydować o wzmocnieniu działania preparatu lidokainą).

 Preparat jest wprowadzany specjalną, tępo zakończoną długą igła, która omija naczynia i nerwy, a tym samym nie powoduje siniaków. Dzięki temu zabieg jest szybki i prawie bezbolesny. Po wstrzyknięciu kwasu pacjentka może odczuwać lekkie rozpychanie pod skórą. Kwasem wypełnia się poduszeczki tłuszczowe policzków oraz poprawia wygląd okolic jarzmowych. Kwas hialuronowy ma silne właściwości higroskopijne – do jednej jego cząsteczki można przyłączyć nawet 1000 cząsteczek wody, więc żel „pęcznieje”, w efekcie podnosząc skórę. Na zakończenie tego etapu lekarz modeluje twarz, ugniatając skórę i znajdujący się pod nią żel.

Zabiegi z kwasem hialuronowym dają natychmiastowe rezultaty, utrzymujące się od 9 do 12 miesięcy. Po tym okresie preparaty stopniowo podlegają degradacji i ulegają całkowitemu wchłonięciu. Zabiegi nie powodują wyłączenia pacjenta z dotychczasowego życia.